Met de 'Dag van de Scheiding' die op 8 september jl. plaatsvond, werd een week ingeluid waarin het onderwerp 'scheiding' in de schijnwerpers stond. Scheiding in zijn algemeenheid, in goed en in kwaad daglicht. Een mooie ontwikkeling dat de taboe sfeer rondom scheidingen zo wordt doorbroken, er meer bewustwording is over de gevolgen van een scheiding (gelukkig lang niet altijd negatief) en aandacht is voor het feit dat het inschakelen van professionele hulp in de meeste gevallen echt van nut is.
Zo werd gesproken over de aanwezigheid van een scheidingsexpert op iedere school (zie het filmpje onderaan deze blog). Een initiatief dat ik zeer toejuich, omdat dit positief bij kan dragen aan het vermogen om je staande te houden als kind in een echtscheidingssituatie en bij de verwerking van een scheiding.
Ook las ik op NU.nl een interview met Dianne Kroezen van de vereniging van Familierecht Advocaten Scheidingsmediators (vFAS) en psycholoog Michiel Thissen over de gevolgen van een scheiding en de angst die er leeft bij ouders over het effect van een scheiding op de kinderen, én over feit dat niet scheiden soms juist ook schadelijk kan zijn voor de kinderen. Zeer de moeite waard om dit artikel even te lezen, het geeft een genuanceerd beeld. Maar waar ik naartoe wil, en wat ook te lezen is in dit betreffende artikel, is het feit dat het overgrote deel van de scheidingsprocedures (87 procent) uiteindelijk plaatsvindt zonder tegenspraak en dat er gelukkig (!) slechts bij een deel van de overige 13 procent sprake is van een 'hoog conflict-scheiding'. Nu zegt die 87% natuurlijk niet dat het echtscheidingsproces zonder horten of stoten is gegaan. Ik ga er vanuit dat de meesten van de scheidende koppels binnen die 87% zich door specialisten hebben laten bijstaan om de scheiding op praktisch en emotioneel vlak in acceptabele banen te laten leiden.
MAAR nu die 13%. Voor 13% van de mensen die gaat scheiden en waarbij de scheiding uitloopt op een vechtscheiding wil de Nederlandse overheid nu, danwel niet verplicht, maar toch wel nadrukkelijk adviseren, om een anti-vechtscheidingsclausule op te laten nemen in de trouwacte. Waarbij het aanstaande bruidspaar in geval van scheiding bijvoorbeeld vastlegt hoelang iemand er maximaal over mag doen om te reageren op documenten. Of afspreekt dat ze geen spullen van elkaar mogen beschadigen en soms zelfs al boetes verbindt aan het niet nakomen van de afspraken.
Alsjeblieft mensen, dit is toch echt de wereld op zijn kop.
Trouw alsjeblieft met elkaar vanuit de liefde en met vertrouwen. Regel de huwelijkse voorwaarden voor zover je dit wil, maar sorteer niet voor op een scheiding en probeer al helemaal niet te speculeren over eventuele (vooral volstrekt onvoorspelbare) emoties die er zouden kunnen opspelen met zo mogelijk nog minder voorspelbaar gedrag dat daaraan verbonden kan zijn.
En ga je toch scheiden? 'Zorg dan dat je je verantwoordelijkheid neemt en werk, zo nodig onder begeleiding, aan acceptatie op de lijn ex-partners maar bovenal samen als ouders, in plaats van aan afdwingen in wetgeving. Want pas als je je eigen aandeel in het niet hebben kunnen doen slagen van je huwelijk of relatie accepteert, kun je door als individu, als ouders en als ex-partners en behouden kinderen beide ouders', aldus mijn collega Marianne Smulders van Stief&Co. Een standpunt waarin ik mij goed kan vinden!
Jantien de Bruin